مساله‌ی پسماند در  کشور با نامِ بحران پسماند شناخته می‌شود. این مساله از سال ۱۳۹۸ که منجر به اعتراضات سراوان و برخوردهای امنیتی با آن شد، چهره‌ی دیگری یافت و تبدیل به یک مساله‌ی اجتماعی و سیاسی شد. این امر به شناخت مساله و شکل‌گیری گفتمان نقد مدیریت پسماند شد اما نتیجه‌ی این امر، افزایش جهشی بودجه‌‌ی مدیریت پسماند و تعریف پروژه‌های عمرانی سنگین برای استان‌های گیلان و مازندران بود که مهم‌ترین و شناخته‌شده‌ترین ِآن‌ها پروژه‌های زباله‌سوز ۶۰۰ تنی رشت و زباله‌سوز نوشهر بود. برنامه‌های تدوین شده برای حل مساله  در این دو استان نیز بر پایه‌ی تعریف این پروژه‌ها و بهره‌گیری از فرصت فشار اجتماعی برای دریافت بودجه‌های ملی متمرکز شد، نتیجه آن‌که ایده‌ای در این دو استان شکل گرفت که با ساخت و بهره‌برداری از این دو زباله‌سوز، مساله به خودیِ خود حل خواهد شد. حال آنکه سررریز بودجه‌ی پسماند به این دو استان موجب شکل‌گیری ذینفعان جدیدی شد که با برخورداری از بودجه‌های هنگفت، مساله‌ی پسماند را مصادره کردند.